توکل احمقانه بر ثروت

فصل 49 کتاب زبور که اکثریت آن نوشته حضرت داوود (پادشاه دوم قوم بنی اسرائیل) است رو من خیلی دوست دارم. این فصل یک اشاره کوچکی هم به برخواستن مسیح از مرگ و عوج او به سمت خدا میگه - آیه 15.

چرا در روز بلا هراسان باشم؟1ای همه قومها، این را بشنوید! ای تمامی ساکنان جهان، گوش فرادهید، 2از عام و خاص، از بی نوا و توانگر، جملگی: 3دهان من حکمت را بیان می کند؛ تفکر دلم فهم را جاری می سازد. 4گوش خود را به مثلی می سپارم؛ معمای خویش را به آوای چنگ شرح می دهم: 5چرا در روزهای بلا ترسان باشم، آنگاه که شرارتِ خیانتکاران احاطه ام کند؛ 6همانها که بر اموال خود توکل دارند و به ثروت بسیار خویش می بالند؟ 7به یقین کسی فدیۀ جان برادر خویش نتواند داد و خونبهای او را به خدا نتواند پرداخت؛ 8زیرا فدیۀ جان انسان گرانبهاست، و هیچ بهایی کافی نخواهد بود 9تا انسان جاودانه زنده بماند و گودال را نبیند. 10زیرا می بینیم که حتی حکیمان نیز می میرند، و جاهلان و ابلهان جملگی هلاک می شوند و ثروت خویش به دیگران وامی گذارند. 11گورهایشان خانه ابدی آنها می گردد، و تا نسلهای بی پایان مسکن ایشان خواهد بود، هرچند نامهای خود را بر زمینهای خویش می نهند. 12اما آدمی، در توانگری اش، بر جا نخواهد ماند؛ او چارپایان را مانَد که از میان می روند. 13این است سرنوشت آنان که جاهلانه بر خویشتن توکل دارند، و سرانجامِ آنان که از لابه گوییهای خویش خرسندند. 14همچون گوسفندان برای هاویه مقرر گشته اند، و مرگ، ایشان را شبانی می کند. صبحگاهان صالحان بر ایشان فرمان خواهند راند، و جمال ایشان در گور خواهد پوسید، به دور از کاخهایشان. 15اما خدا جان مرا از چنگال هاویه فدیه خواهد داد، و مرا نزد خود خواهد پذیرفت. 16چون بینی کسی توانگر شود، و شوکتِ خانه اش افزون گردد، تو را باکی نباشد! 17زیرا چون بمیرد چیزی با خود نخواهد برد، و شوکتش همراه او فرونخواهد رفت! 18هرچند در زمان حیات، خویشتن را مبارک پندارد - و هرچند چون کامروا باشی همگان تو را می ستایند - 19اما به جرگۀ پدران خود خواهد پیوست، که روشنایی را دیگر هرگز نخواهند دید! 20آدمی در توانگری اش فهم ندارد، او چارپایان را مانَد که از میان می روند.

با خوندن این فصل یک نکته بسیار مهم معلوم میشه و اونم فدیه یا خون بهای زندگی است. اینکه هیچ کسی این خون بها رو نمیتونه بده، اما کسی هست که خداوند او را از چنگال مرگ بیرون خواهد آورد و او را نزد خود خواهد برد. نکته مهم اینه که قبل ازینکه در مورد این فرد صحبت بشه، در مورد پوسیدگی انسان ها پس از مرگ صحبت شده، پس این فرد که ازش صحبت شده، با وجود اینکه به چنگال مرگ افتاده، خداوند فدیه جان او را خواهد داد و او را از چنگال مرگ(گودال) نچات خواهد داد، قبل از اینکه بدنش پوسیدگی رو ببینه. در فصل 16 زبور قبل از این در آیات 9 تا 11 آمده: "بنابراین سپاسگزار و شادمان هستم و احساس امنیّت کامل می کنم. زیرا تو مرا از قدرت مرگ می رهانی. من با وفاداری تو را خدمت کرده ام و تو جانم را در دنیای مردگان ترک نخواهی کرد(از پوسیدگی بدن من چلوگیری خواهی کرد). تو راه زندگی را به من نشان خواهی داد. حضور تو، مرا از خوشی لبریز می کند و به من شادی ابدی می بخشد."

همون طور که میدونیم، کتاب زبور یا مزامیر داوود، حدود 1000 سال پیش از ظهور عیسی مسیح نوشته شده بوده. یهودی ها در آن زمان فکر میکردند که این ها مربوط به داوود هستش اما داوود گناه کرد و مرد و بدن او نیز پوسیده شد، اما پیش بینی شد که مسیح موعود(فرزند یا بنده ویژه خداوند) که پادشاهی او ابدی خواهد بود، از هسته داوود خواهد بود که در انجیل ها ما این هسته رو داریم که ثابت میکنه عیسی مسیح هم از طریق مریم و هم از طریق پدر زمینی و ناتنی خودش، یوسف، هستشون به حضرت داوود بر میگرده. خیلی جالبه، من عاشق باب 49 هستم، واقعا به بهترین شکل نشون میده که نجات یافتن از مرگ(گودال) و زندگی جاودانه یافتن الکی نیست و فدیه و خون بهای زندگی چیزی نمیتونه باشه به جز خون عیسی مسیح بر روی صلیب پس خوش به حال اونهایی که به عیسی مسیح ایمان دارند. آمین.

آدرس کانال تلگرام: https://telegram.me/biblefarsi